William over hulp bieden bij HipHelpt

William Poutsma. Hij is sinds 2018 als vrijwilliger aan HipHelpt verbonden en heeft inmiddels al een flink aantal hulpvragers een helpende hand geboden. Waarom hij als hulpbieder begonnen is en wat hij nog steeds van dit vrijwilligerswerk vindt?

Impact op de omstandigheden van een ander

“Ik was altijd wel geïnteresseerd in vrijwilligerswerk, maar dan vooral in korte klusjes, zeg maar. En ik ben ook altijd al gecharmeerd geweest van hulpverleningsinitiatieven, ongeacht of het bijvoorbeeld via stichting Present of HipHelpt gebeurt. HipHelpt is wel gemakkelijker in te plannen, omdat je het vaak in je eentje doet. En omdat ik mij voor bepaalde soorten hulpvragen heb aangemeld, zoals opruimen, tuinklussen en dergelijke, blijven de vragen wel komen. Ik heb een bureaufunctie bij de overheid. Daar help ik mensen, zeg maar, via de telefoon, of ik ken mensen huurtoeslag toe. Maar ik heb ook gewoon frisse lucht nodig en vind het dan ook fijn om met mijn handen te kunnen helpen. Dan zie ik dat er achter de voordeur ook veel eenzaamheid zit. Soms is dat door eigen toedoen, maar ook wel doordat de maatschappij best complex is. Ik kom ook mensen tegen die in de maatschappij tussen de raderen klem zijn komen zitten. Dat is niet fijn. Het doet goed als je impact kunnen hebben op de omstandigheden van een ander.

In de praktijk

Op dit moment ben ik voor twee hulpvragers actief: ik help iemand met het schoonmaken van zijn huis, dat hij om financiële redenen moet verkopen. Hij heeft geen baan meer. Het is wel schrijnend, dat iemand die daar eigenlijk de hele dag de tijd voor heeft, een jaar lang zijn huis niet gestofzuigd heeft. Zijn situatie is uitzichtloos, hij gaat gewoon dakloos worden. Dan denk je van: ‘Waar kan hij in deze woningmarkt nog terecht?’ Hij kan echt niks kopen, omdat de bank dat bepaalt.

Ook help ik iemand die dicht bij mij in de buurt woont. Haar voortuintje ziet er netjes uit, maar in huis is het een ander verhaal. Toen ik bij haar op zolder kwam, leek het in 30 jaar niet te zijn aangeraakt. Daar moet nog heel wat van weggedaan worden. Ze is een beetje vergeetachtig, een beetje verward, maar ze is wel dankbaar voor wat ik voor haar kan doen. Haar schuur moet ook opgeruimd worden, en misschien ga ik haar achtertuintje ook nog een keer snoeien. Zo rol ik van het een in het ander.

Ik heb zelf een gezin, en vindt het belangrijk naast het werk niet alleen op het gezin gefocust te zijn. Natuurlijk levert dat thuis ook wel gesprekken hierover op. Gelukkig staat mijn vrouw er wel achter wat ik aan vrijwilligerswerk doe, omdat het gewoon is wie Ik ben. Maar het blijft een kwestie van gewoon goed plannen, hè? “