Verhuizing-stress

De tijd drong voor de praatgrage, gezellige en super-positieve senior, toen de hulpvraag bij ons werd neergelegd. Tussen die aanvraag van MEE en de geplande verhuizing zat nog ruim één week. “Alles komt goed”, was het credo van Gerard, maar heel veel omstandigheden zorgden wel voor sterke tegenwind. Zijn echtgenote trok de verhuizing fysiek en mentaal niet en werd elders ondergebracht. Zijn dochter, die hem waar nodig hulp en ondersteuning bood, had al ruim voor de geplande verhuizing een vakantie geboekt, die niet zomaar afgezegd kon worden. En zo zat Gerard gaandeweg met steeds minder hulptroepen. 

Ondanks de korte tijd om hulpbieders te vinden, was er een echtpaar bereid om bij te springen. Hij als klusjesman en inpakker van de goed georganiseerde, maar overvolle hobbykamer van meneer en zij – wat nog urgenter was – als planmatige ondersteuner van de verhuizing. Want waar meneer vroeger dingen georganiseerd en gestructureerd aanpakte, was de organisatie van deze verhuizing hem volledig boven het hoofd gegroeid. Hij overzag het niet meer. 

Inmiddels heeft de verhuizing plaatsgevonden, en zijn heel veel dingen – met wat hulp - inderdaad op zijn pootjes terechtgekomen. Hij is helemaal gelukkig in zijn nieuwe woning en knoopt ook weer allerlei contacten met andere mensen aan. Natuurlijk is er nog het nodige in zijn nieuwe woning te doen. Er moet bijvoorbeeld nog ordening worden aangebracht, want allerlei spulletjes nemen overal tijdelijke plaatsen in. Gerard ziet daar niet tegenop. Zijn geluksgevoel drijft hem tot nieuwe plannen, en het opruimen is daar één van. De kans dat mevrouw weer bij hem intrekt, lijkt inmiddels niet zo groot. Als het meezit komt er een plaats vrij in een verzorgingshuis, dat op een steenworp afstand staat. Waar menigeen moedeloos zou worden, geldt dat niet voor Gerard, hij blijft ondanks alles een rasoptimist…