Het bijzondere contact van hulpbieder Stien

Af en toe iets doen voor iemand uit je buurt. Veel hulpbieders van HipHelpt doen dat graag. Soms groeit zo’n contact uit tot een langduriger hulp. Voor Stien begon het met elke twee weken een bakje koffie doen bij iemand uit de buurt. “Een beetje gezelligheid en aandacht.”

“Ik vond het best spannend om voor het eerst bij deze mevrouw voor de deur te staan. Was dit de plek waar God mij wilde gebruiken? Ik stapte binnen in een rookhuis, bij een eenzame vrouw, slechtziend en met weinig contacten. De begeleider die er aan huis kwam, had in overleg met haar de hulp van HipHelpt ingeschakeld. Ze vond het leuk dat ik kwam. Had in haar leven al veel meegemaakt en ik bood haar een luisterend oor. Zo zijn we begonnen en langzaam ontstond er een klik tussen ons.”

Elkaar leren kennen

Als thuiszorgmedewerker was Stien het altijd al gewend om bij andere mensen over de vloer te komen. Inmiddels is ze vervroegd met pensioen. “Met alle administratie raakte ik het plezier in mijn werk kwijt, terwijl ik nog steeds houd van het contact met mensen. Mijn pensioen gaf me ruimte voor de zorg voor mijn moeder, een dag oppassen op de kleinkinderen én het bezoeken van deze mevrouw. Ik ging wat vaker op bezoek, als ze zich niet lekker voelde. Toen ze in het ziekenhuis terecht kwam, zocht ik haar daar op. Vanaf die tijd zijn we ook samen haar boodschappen gaan doen. Soms ging ik mee naar ziekenhuisbezoeken of we gingen samen op pad om kleding voor haar te kopen. Je leert elkaar steeds beter kennen en daardoor ontdekte ik ook wat voor haar waardevol was. Ze hield bijvoorbeeld van sjoelen. In overleg met mijn man kwam ze voortaan één keer per maand bij ons thuis sjoelen en eten. Met kerst ging ze wel eens met ons mee naar de kerk of ze ging mee naar een zangavond. En samen met mijn man keek ze voetbal.”

‘Mijn leven is nu pas mooi’

“Ons contact is steeds verder gegroeid in de zes jaar dat we samen mochten optrekken. We zijn zelfs een week met elkaar op vakantie geweest naar Schiermonnikoog, waar mevrouw vroeger ook vaak kwam. Dat is ons allemaal goed bevallen. Ze genoot ontzettend van de dingen die we samen deden. Ze kon ook wel eens lelijke opmerkingen maken. Maar ik had geduld en soms een weerwoord in de wetenschap dat ze beschadigd was door het leven. Je leert de ander kennen en je leert er zelf ook veel van. Ze was een bijzondere, unieke vrouw, die soms het idee had dat ze een last was voor een ander. Korte tijd geleden is ze rustig thuis overleden, wat ook haar wens was. Het voelt vreemd stil zonder haar, maar het is goed zo.
Ik weet dat ons contact veel voor haar heeft betekend. En waar het leven voor haar eerst niet meer de moeite waard was, zei ze later: ‘Mijn leven is nu pas mooi, ik wil nog lang niet dood’. Dat was heel aangrijpend. Bij haar overlijden maakten we een mooie, persoonlijke tekst voor de rouwadvertentie, die begon met ‘Liefde overwint alles’.”

* Op verzoek van Stien gebruiken we alleen haar voornaam en maken we gebruik van stockfoto’s